μεθανδάνω

μεθανδάνω (Α)

(μόνο στον επικ. αόρ. μετεύαδε) έχω την εύνοια κάποιου («μετεύαδεν άθανάτοισι», Κόιντ. Σμ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < μετ(α)-* + ἁνδάνω «είμαι αρεστός»].